တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လွဳပ္ရွားသြားလာေနရတဲ႔ေလာကမွာ repeatition ဆိုတဲ႔ထပ္ခါ တလဲလဲျဖစ္စဥ္ေတြက
ကြ်န္ေတာ္႔ကိုအလြန္ ျငီးေငြ႔ေစပါတယ္။ မနက္အလုပ္သြားေတာ႔လဲ သည္အခ်ိန္သည္နာရီ ၊ သည္မွတ္တိုင္ မွာ သည္လူေတြတက္ျပီး သည္လူေတြဘဲဆင္းၾကတယ္။ ရထားစီးေတာ႔လဲ ထိုင္ခံုမရဘူးလား မပူပါနဲ႔ အနီးဆံုး ဘူတာမွာ ဆင္းမယ္႔သူကို အခ်င္းခ်င္းသိျပီးသားပါဘဲ။ သူနားသြားရပ္ေနလိုက္ယံုနဲ႔သူဆင္းမယ္႔မွတ္တိုင္ မွာ သူကဆင္းသြားတာပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ္႔ ဘူတာနားနီးရင္လဲမ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္က အဆင္သင္႔ေဘးမွာရပ္ေနျပီးသား။ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ သူက ေနရာယူျပီးသားပါ။ သိပ္တိက်မွန္ကန္ လြန္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ဇယားေအာက္မွာ စက္ရုပ္ေတြလို တက္သုတ္ရိုက္သြားလာေနရတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ တေျဖးေျဖး ရိုးအီလာတယ္။ ခံစားခ်က္မပါတဲ႔ မ်က္ႏွာေသေတြနဲ႔ လွဳပ္ရွားေနၾကရတာကိုလဲ သနားလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ထြက္ေပါက္တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ပံုေလးေတြရိုက္တဲ႔ ၀ါသနာဟာလဲ သည္လိုျငီးေငြ႔မွဳ႔ေတြေအာက္မွာ ပိုျပီးဆူပြက္ေပါက္ဖြားလာရပါတယ္။ သည္ပံုေလးကေတာ႔ စကၤာပူျမိဳ႔လည္ေခါင္က နာမည္ၾကီး Raffles Place က မိုးေမွ်ာ္တိုက္ၾကီးေတြကို ကြ်န္ေတာ္႔ခံစားခ်က္အျမင္နဲ႔ အေရာင္ခ်ိန္ျပီး A Cornor of the Robot City လို႔နာမည္ေပးမိ လိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment